http___www.bigleaguekickball.com_category_press_ soma free overnight fedex delivery http___www.bigleaguekickball.com_about_ Soma no prescription next day delivery Okwan da ho betekent: Daar is de weg!
Wij gebruiken het in onze Travel & Training veelal in figuurlijke zin.
Hoe het ook letterlijk consequenties heeft, vertelt deze Blog over de reis van Henk van Ko-Sa Beach
Resort, waar we sinds half juli zijn neergestreken, naar AMO Programme, ofwel van Ampenyi naar
Abepotia…het zou in 6 uur te doen zijn.
De weg was op zichzelf goed, maar de vele ‘ramps’, een aangebrachte ophoping van beton of ander
materiaal, maakt dat ik voortdurend moet afremmen, anders begeven de schokdempers van de auto
het. Het schoot dus naar mijn idee echt niet op. Wanneer de auto dan ook nog eens niet wil starten
na uitgezet bij een ‘police-barrier’, ben ik zo een half uur verder.
Eenmaal weer rijdend bedenk ik mij dat het toch ook korter moet kunnen, want via de aangegeven
route kom ik met een hele omtrekkende beweging op de eindbestemming. Waar is de weg?
De kaart van Google Maps weer bekijken: Ja, er kan een ‘short-cut’ worden genomen, waarbij ik een
hele omweg afsnij en de wegen lijken goed… Daar is dus de weg!
Bij de afslag toch maar even vragen: Ja, hoor die weg kan worden genomen, wordt wel een ‘rough
road’, maar het kan. Ik waag het erop, want dan snij ik toch behoorlijk af, kan zo een paar uur
schelen. De eerste 10 km was prima… Toch maar goed bedacht zo’n ‘short-cut’. Ik snap Google Maps
niet dat ze deze weg niet aangeven… Dit is toch echt de weg.
Toen hield het asfalt op… het wordt onverhard, maar toch prima te doen en ik rij kilometers verder…
Dan wordt de weg smaller… aan beide kanten is het dicht begroeid… en smaller. Er kan net een auto
door. Hopen dat er van de andere kant geen auto gaat komen…
Gelukkig regent het niet, wat de dag daarvoor wel had gedaan. OK, een plasje… die is makkelijk te
nemen… dan worden de plassen groter en vergt het handig manoeuvreren om verder te komen. Dan
opeens een hele grote plas…. De weg terug kan niet, want draaien op dit smalle pad is niet mogelijk.
Dus er doorheen, waardoor de hele auto in het water komt, maar het lukt. De weg gaat verder…
Dan een brug, nou ja een brug, een paar planken… Stapvoets over de planken en heel precies
rechtdoor dirigerend. Er zijn enkele sporen van banden te zien. Toch vraag ik mij af of dit wel voor
auto’s is. Een enkele motorrijder tegenkomend bevestigt dat het kan, maar op een zeker moment
moet er een omweg worden genomen, want de verder liggende brug blijkt stuk… De weg verder…
Opeens zit de auto vast in de blubber en kan niet voor- of achteruit, de wielen slippen… Waarom heb
ik ook geen ‘four-wheel drive’. Gelukkig komt er nog een motor aan met passagier. Ze helpen duwen
en het lukt… Wat brengt de weg mij nog meer, is de prangende vraag, al turend over het stuur.
Inmiddels rij ik stapvoets en probeer het idee van een kortere route, dus snellere route, van mij af te
houden…
Later realiseer ik mij dat Google Maps niet alles correct weergeeft, omdat in de bush niet overal
verbinding is. Tja, waar is de weg? Soms moet ik op de gok maar een weg inslaan, soms rechtdoor,
soms linksaf… De weg vragen blijkt ook niet altijd makkelijk. Het volgende dorp is meestal nog wel
bekend, maar naar verderop vragen wordt al moeilijker. Is die weg te gaan? Jazeker, alleen maar
positief bevestigingen, maar het valt te bezien… Waar is de weg?
Ja, op de kaart is de weg blijkbaar korter, maar het duurde veel en veel langer…
Als finale, op ongeveer 10 minuten voor aankomst, ook nog eens een lekke band. Ach ja, dat maakt
het compleet…
Het heeft ook voordelen: Er zijn geen ‘police-barriers’ meer, die mij stoppen; ook geen ‘ramps’ meer
op de weg aangebracht. Dat is niet meer nodig, want van echt doorrijden kan geen sprake zijn…
Die morgen was ik om 10.00 uur vertrokken en arriveer om 19.30 uur, al anderhalf uur in het donker.
Google Maps had mij eerder een weg van 6,5 uur beloofd…
Tja, er zijn mensen die nemen wel eens een ‘short-cut’ in het leven…
‘Daar is de weg!’
